ఒక రాత్రి

చీకట్లో దేవులాడుతూ..
ప్రియురాలి చుంబనం కోసం
ఎంతకీ విచ్చుకోని వెన్నెల
ఏమిటో నేలపై సన్నజాజులు రాలిన పరిమళం కూడా లేదు

చీకట్లో కళ్ళు తడుముతుంటాయి
కనపడని దానికోసమే సిధ్ధాంతాలు
పురివిప్పని నెమలి పింఛం కోసం
కళ్ళు పుస్తకాల్లొ వెదుకుతుంటాయి

తుంటరి కుక్క పిల్ల పైకెగిరే ఆనందంలో
ఎక్కడో చిక్కుకున్న గాలిపటాన్ని వెతికి తీయాలి

రాత్రయితే చాలు
వెలుగు పరుచుకోవాలి కదా
కనీసం మిణుగురు కాంతి కూడా లేదు
ఆమె కన్నుల్లో నిండిన కాంతిని
నాలోకి ఒంపుకోవడం చాతకావడం లేదు

హైద్రాబాదీ ఖవాలీ గీతాల్లో
విరహమై చీకటి నిండుతోంది
దోసిళ్ళతో తాగడానికి కవిత్వమొక్కటే సరిపోతుందా!

-- మల్లవరపు ప్రభాకరరావు(2002)